Islamic Republic of Iran in the macro indicators of political culture from the perspective of the elite

Document Type : Research Paper

Author

Abstract

Iran is among the few countries which seek to achieve their ideal political landscape and cultural policies.The aim of this paper is to identify and recognized indices Iranian political culture and the Islamic Republic of Iran is in the middle.
Methodology in this research is the combination of (quantitative - qualitative). The population consisted of 54 professors and political pundits of Political science departments of public and Azad universities in Tehran and Alborz. In this research, sampling method was done purposefully and quite improbable. The data collection instruments have been formed of researcher made questionnaire with propositions derived from a literature review and Delphi interviews of experts. Questionnaire validity is confirmed as face and content, and its reliability was emphasized by experts through Cronbach's alpha. Data analysis was conducted through descriptive and inferential statistics and Q factor analysis.
According to the findings of this research, the political culture of the Islamic Republic of Iran can be seen in three dimensions: macro, medium and micro and elements of western, traditional, Islamic, interaction between the government and the people, individual and elites proposed and presented 73 separate indicators.
The results showed that with majority vote of experts can be presented the indicators of participation in the elections, emphasizing ethnic and religious values, philosophy expected and advent of the savior, interventionist role and government involvement in institutions and organizations, extremism, reproduction of religious and political principles as the priorities of Iran's political culture.

Keywords

Main Subjects

References

آل غفور، سید محمد تقی. 1380. «خاستگاه فرهنگ سیاسی ایران معاصر». علوم سیاسی‌ـ‌دانشگاه باقرالعلوم (ع). شمارۀ 16. صص 60-35.
ابوطالبی، مهدی. 1384. «نقش فرهنگ سیاسی شیعه در انقلاب اسلامی ایران». معرفت. شمارۀ 98. صص 23-10.
احسانی، احمد. 1378. بررسی تطبیقی فرهنگ سیاسی مردم ایران در قبل و بعد از انقلاب اسلامی ایران. پایان‌نامۀ مقطع کارشناسی ارشد. دانشگاه باقرالعلوم.
احمدی، یعقوب و وحید قاسمی. 1389. «فرهنگ سیاسى دموکراتیک در جوامع چند قومى: با تأکید بر مقایسه کردهاى ایران و عراق». جامعه‌شناسی ایران. سال 11. شمارۀ 3. صص 145-118.
احمدی، یعقوب و نمکی، آزاد. 1392. «فرهنگ سیاسی دموکراتیک در میان نسل‌های ایرانی: تحلیل ثانویه داده‌های پیمایش ارزش‌های جهانی برای ایران، اقوام و استان‌های آن». جامعه‌شناسی کاربردی. سال 24. شمارۀ 3. صص  154-131.
احمدیان، مجتبی و روح‌اله اسلامی. 1392. «نگرش‌سنجی رابطۀ دولت و ملت در ایران: روش‌شناسی کیو». سیاست‌های راهبردی و کلان. سال 1. شمارۀ 4. صص 133-107.
اخترشهر، علی. 1386. مؤلفه‌های جامعه‌پذیری سیاسی در حکومت دینی. چاپ 1. تهران: سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
امینی، علی‌اکبر و محمدعلی خسروی. 1389. «تأثیر فرهنگ سیاسی بر مشارکت سیاسی زنان و دانشجویان». مطالعات سیاسی. سال 2. شمارۀ 7. صص 142-127.
برمک، راضیه. 1381. موانع گفتگو و مدارا در فرهنگ سیاسی ایران معاصر. پایان‌نامۀ مقطع کارشناسی‌ارشد. دانشگاه تهران.
پوستین‌چی، زهره. 1389. «نشانه‌شناسی فرهنگ سیاسی مقاومت‌ در دفاع مقدس‌». نگین ایران. سال 9. شمارۀ 34. صص 60-39.
چیلکوت، رونالد. 1377. نظریه‌های سیاست مقایسه‌ای. ترجمۀ وحید بزرگی و علی‌رضا طیب. چاپ 2. تهران: نشر مؤسسۀ خدمات فرهنگی رسا.
خوشگویان‌فرد، علیرضا. 1386. روش‌شناسی کیو. چاپ 1. تهران : مرکز تحقیقات صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران.
دانائی‌فرد، حسن. سیدیعقوب حسینیو و روزبه شیخها. 1392. روش‌شناسی کیو: شالوده‌های نظری و چارچوب انجام پژوهش. چاپ 1. تهران: انتشارات صفار.
ربانی، علی. و فرهاد شایگان فرد. 1389. «فرهنگ سیاسی ایران و مؤلفه‌هایش».  فصلنامۀ سیاست. سال 40. شمارۀ 4. صص 141-123.
رزاقی، سهراب. 1375. «مؤلفه‌های فرهنگ سیاسی ما». نقد و نظر. سال 2. شمارۀ 4-3. صص213-200.
شریف، محمدرضا. 1378. تحول فرهنگ سیاسی در ایران پس از انقلاب اسلامی. پایان‌نامۀ مقطع دکترای حرفه‌ای. دانشگاه امام صادق علیه‌السلام.
عابدی اردکانی، محمد. 1393. «توسعه‌نیافتگی سیاسی از منظر فرهنگ سیاسی نخبگان در ایران (1384-1368)». پژوهشنامۀ علوم سیاسی. سال 9. شمارۀ 4.صص 169-133.
عالم، عبدالرحمن. 1374. «فهم فرهنگ سیاسی». سیاست خارجی. سال 9. شمارۀ 4. صص 1526- 1513.
عباسی، ناصر. 1391. نقش فرهنگ سیاسی شیعه در ارتقای توسعه سیاسی جمهوری اسلامی ایران. پایان‌نامۀ مقطع کارشناسی ارشد. دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی.
عباسی، ناصر. 1391. نقش فرهنگ سیاسی شیعه در ارتقای توسعۀ سیاسی جمهوری اسلامی ایران. پایان‌نامه مقطع کارشناسی ارشد. دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی.
عظیمی، غلامرضاو محمدرضا رسولی. 1389. «مطالعۀ عرضی و ملی بررسی عوامل مؤثر بر نابرابری سیاسی: با تاکید بر فرهنگ سیاسی». فصلنامۀ علوم اجتماعی. شمارۀ 48. صص 251-223.
غفاری، مسعود و شهروز شریعتی. 1387. «بنیان‌های آرمان‌خواهی در فرهنگ سیاسی ایرانیان». راهبرد فرهنگ. سال 3. صص 98-85.
کریمی، زهیر. 1390. تحلیل مقایسه‌ای فرهنگ سیاسی نخبگان سیاسی ایران: اصلاح‌طلب و اصول‌گرا. پایان‌نامۀ مقطع کارشناسی ارشد. دانشکدۀ علوم انسانی دانشگاه تربیت مدرس.
نادمی، داوود. 1390. «بررسی جامعه‌شناختی سرمایه اجتماعی». برگ فرهنگ. سال 23. صص 35-8.
نظری، حامد، محمد رضا علمو  محسن آل غفور، 1392. «فرهنگ سیاسی زنان شیعه: با تأکید بر نقش انقلاب اسلامی ایران». زن و فرهنگ. سال 5. شمارۀ 17. صص 92-75.
هنری لطیف‌پور، یدالله. 1380. فرهنگ سیاسی شیعه و انقلاب اسلامی. چاپ 2. تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
هنری لطیف‌پور، یدالله. 1377. فرهنگ سیاسی شیعه و تأثیر آن بر رفتار سیاسی مردم ایران از 1342 تا 1357. پایان‌نامۀ مقطع کارشناسی ارشد. دانشگاه تهران.
Matlosa, Khabele. 2003. “Political Culture and Democratic Governance in Southern Africa”. African Association of  Political Science. Vol 8. No 1. pp 85-112.
Strategic Studies of public policy
Volume 7, Issue 23
August 2017
Pages 133-158

Files

Share

How to cite

Statistics