ارزیابی سیاست‌ها وجه گمشدۀ سیاستگذاری به‌طور عام و سیاستگذاری اجتماعی به‌طور خاص در ایران است. این امر سبب شده که بعضاً طرح‌هایی مشابه با اهدافی یکسان تحت عناوین متفاوت در طول دوره‌های مختلف به اجرا گذاشته شوند و به‌رغم صرف هزینه‌های زیاد، تجارب ناموفق مشابهی تکرار شوند. در همین راستا، هدف از این تحقیق ارزیابی یکی از طرح‌هایی است که با شیوع ویروس کرونا در ایران برای حمایت از بیکاران به اجرا گذاشته شد. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی-تحلیلی است که با استفاده از تحلیل اسنادی و مصاحبه با خبرگان و مطلعان کلیدی، طرح مقرری بیکاری در شرایط کرونا را از ابعاد مختلف اداری، قضایی و سیاسی ارزیابی می‌کند. در ارزیابی اداری، از معیارهای معرفی‌شده توسط OECD استفاده شده است. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد گرچه طرح در هدف ارائۀ حمایت کافی و به‌موقع از مشمولین دچار کمبودهای جدی بود، از نظر گسترش پوشش در بین جامعۀ هدف و کاهش مراجعات به شعب در بازۀ زمانی مدنظر نتایج قابل‌قبولی به همراه داشته است. نتایج این ارزیابی بر ضرورت طراحی طرح مساعدت بیکاری مبتنی بر آزمون وسع تأکید دارد.
اکبرپورروشن, نرگس. (1402). ارزیابی طرح مقرری بیکاری در بحران کرونا در ایران. مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی, 13(46), 166-185. doi: 10.22034/sspp.2023.1987173.3367
MLA
نرگس اکبرپورروشن. "ارزیابی طرح مقرری بیکاری در بحران کرونا در ایران". مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی, 13, 46, 1402, 166-185. doi: 10.22034/sspp.2023.1987173.3367
HARVARD
اکبرپورروشن, نرگس. (1402). 'ارزیابی طرح مقرری بیکاری در بحران کرونا در ایران', مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی, 13(46), pp. 166-185. doi: 10.22034/sspp.2023.1987173.3367
VANCOUVER
اکبرپورروشن, نرگس. ارزیابی طرح مقرری بیکاری در بحران کرونا در ایران. مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی, 1402; 13(46): 166-185. doi: 10.22034/sspp.2023.1987173.3367
)