تحلیل سیاست‌های‌ گسترش گونه های مدارس در نظام آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 گروه مدیریت آموزشی و برنام هریزی درسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

2 گروه مدیریت و برنام هریزی آموزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.

3 گروه مدیریت آموزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

4 گروه مدیریت و برنامه‌ریزی آموزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

5 گروه مدیریت آموزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.

چکیده

پژوهش حاضر با هدف واکاوی موضوع تحلیل انتقادی سیاست‌های گسترش گونه‌های مدارس در نظام جمهوری اسلامی ایران ، با استفاده از رویکرد کیفی انتقادی انجام شده است. برای گرد‌آوری شواهد از متون قانونی/سیاستی همچون سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران، سند جامع نقشه علمی کشور، مبانی نظری تحول بنیادین، مجموعه قوانین و مقررات آموزش و پرورش، مجموعه مصوبات شورای عالی آموزشی و پرورش و همچنین پژوهش با موضوع گونه شناسی مدارس استفاده شد. این اسناد بر اساس رویکرد گفتمانی لاکلائو و موفه و برای تحلیل متون از رویکرد ریزرو و لینگارد و همچنین طرح تحلیل مارپیچ کرسول ، مورد تحلیل واقع شدند. یافته‌ها نشان داد که در چهار دوره تاریخی نظام آموزش و پرورش ایران از دوره پیش از مشروطیت تا حاکمیت جمهوری اسلامی، گفتمان غالب سیاست‌های گسترش گونه های مدارس، در دو بعد عدالت آموزشی و مشارکت همگانی متمرکز بوده است. لذا نیاز به تخصص، قانونمدار کردن سیاستها و برنامه‌های مرتبط با آموزش و پرورش و جبران عقب افتادگی‌ها و تلاش در رفع بیسوادی جامعه به عنوان عوامل اتخاذ سیاست گسترش گونه های آموزش و پرورش مطرح شده است.

کلیدواژه‌ها

موضوعات