عموم مسلمانان بر این باورند که نخستین و عالیترین نمونهی رمانی دولت اسلامی، دولت حضرت محمد(ص) در مدینهالنبی بوده است. هرچند در تعیین ماهیت این دولت، توافق نظری وجود ندارد، اما کسی وجود آن را به عنوان نخستین نظم سیاسی در اسلام انکار نکرده است. پیامبر اسلام، چند ماه پس از ورود به یثرب، همزیستی با قبایل یهود مستقر در آنجا را آنچنان توسعه داد که کنفدراسیون بزرگی متشکل از این قبایل و قبایل عرب مسلمان تأسیس کرد. دراین مقطع، منشوری را تدوین کردکه چهارچوب دو مسئلهی مهم تنظیم روابط داخلی و تنظیم روابط خارجی را در بر می گرفت. در بُعد تنظیم روابط خارجی، از محتوای این سند حقوقی میتوان چهارچوب نظامی را استنتاج کردکه عناصراساسی یک نظام یا سیاست بینالملل نسبتاً مدرن با اجزای معین را به خوبی تعریف کرده است. مقالهی حاضر با این پرسش که مختصات نظام بینالملل برمبنای نخستین پیمان نامهی عمومی در اسلام کدام است، میکوشد تا مختصات چهارگانهی بازیگران، ساختار، فرایند، محیط و نتایج محیطی را آنگونه که در منشور مذکور منعکس شده، تبیین کند. برای این کار، از روش تحلیل محتوا و نظریهی سیستمها بهره خواهد گرفت