دیپلماسی انرژی در محیط‌های منطقه‌ای و بین‌المللی کارکرد متفاوتی را از خود به نمایش می‌گذارد. لذا رهیافت‌های منطقه‌ای دولت‌ها، نیز تأثیر بسزایی بر عملکرد آن دارد. درحالی‌که دولت‌های پس از انقلاب همواره به دنبال بهبود روابط با همسایگان بوده‌اند،اما فقدان سازوکار مشخص در این زمینه سبب شده تا دیپلماسی انرژی ایران، رشدنیافته و محدود باقی‌مانده است. این مقاله با بررسی تطبیقی منطقه‌گرایی در دولت‌های پس از جنگ تحمیلی و با روش توصیفی-تحلیلی در پی پاسخ به این پرسش است که چه الگویی از منطقه‌گرایی می‌تواند به فعال‌سازی دیپلماسی انرژی جمهوری اسلامی ایران کمک کند؟ با توجه به اینکه این مقاله از نوع اکتشافی است، لذا فرضیه‌ای برای این تحقیق متصور نشده است. یافته‌های مقاله نشان می‌دهد که از میان الگوهای همگرایی، رهیافت فرهنگی-تاریخی دولت سیزدهم مبتنی بر سیاست همسایگی، بیشترین همسویی و همراهی را با دیپلماسی انرژی داشته و لذا توانسته با فعال‌سازی ظرفیت‌های همسایگی، کارکرد ضدتحریمی را برای نخستین بار در جمهوری اسلامی ایران به همراه بیاورد.
کریمی پور, داود. (1401). رهیافت منطقه‌ای دیپلماسی انرژی جمهوری اسلامی ایران در دولت سیزدهم. مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی, 12(44), -. doi: 10.22034/sspp.2022.699880
MLA
داود کریمی پور. "رهیافت منطقه‌ای دیپلماسی انرژی جمهوری اسلامی ایران در دولت سیزدهم". مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی, 12, 44, 1401, -. doi: 10.22034/sspp.2022.699880
HARVARD
کریمی پور, داود. (1401). 'رهیافت منطقه‌ای دیپلماسی انرژی جمهوری اسلامی ایران در دولت سیزدهم', مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی, 12(44), pp. -. doi: 10.22034/sspp.2022.699880
VANCOUVER
کریمی پور, داود. رهیافت منطقه‌ای دیپلماسی انرژی جمهوری اسلامی ایران در دولت سیزدهم. مطالعات راهبردی سیاستگذاری عمومی, 1401; 12(44): -. doi: 10.22034/sspp.2022.699880
)